Concert Detail

Magistrale barokcantates van Durante, Telemann & Scarlatti

In de derde editie van Tempus Adventus stelt Vox Mago opnieuw drie barokke componisten centraal. In dit programma wordt u ondergedompeld in eenzelfde inhoudelijke thematiek en de link tussen de Duitse en Italiaanse barokke tijdsgeest en hun compositiechnieken.

In de openingscantate belichten we Telemanns in 1714 gecomponeerde Nun komm, der heiden Heiland voor de eerste adventsweek in opdracht van het hof van Saksen-Eisenach. Stilistisch vinden we in dit werk heel wat Siciliaanse ritmiek terug, en het gebruik van twee hobo’s, wat Telemann door het hof werd opgelegd.

De sprong naar de Napolitaanse Scarlatti sluit hier nauw bij aan en illustreert de kruisbestuiving van de verschillende nationaliteiten. Het Dixit Dominus, de meest mature bewerking van deze psalm 109, de vierde van zes,  is vrijwel zeker in Rome geschreven. Scarlatti verving in het orkest met name de altviool door een derde viool, een gemeenschappelijk gebruik voor werken na 1715.

Durante, een leerling van Alessandro Scarlatti en zelf de leraar van onder andere Pergolesi, was een der voornaamste vertegenwoordigers van de zogenaamde Napolitaanse School. Durante was zo'n belangrijke leraar in Napels en werd lang na zijn dood herinnerd. In 1767 prees Rousseau hem misschien over-uitbundig als de opperste meester van de harmonie in Italië en de wereld. Zijn beroemde Magnificat in B flat (tweede versie) werd nog steeds uitgevoerd en nog steeds zwaar geprezen aan het einde van de negentiende eeuw. Zeker, de grote bijdragen van Durante aan de ontwikkeling van de achttiende-eeuwse Napolitaanse kerkmuziek en instrumentale muziek verdienen zo'n royale hommage.

Tot slot brengt het Meine Seele erhebt den Herrn (ofte het Duitse Magnificat) van Telemann – een compositie vermoedelijk ook uitgevoerd door Bach – ons helemaal in de feeststemming van het (barokke) kerstgebeuren met een feestelijke instrumentale bezetting die het vocale colla parte versterkt en uitdrukking geeft.